Sen ánimo de ofender a ninguén, invitámosvos a cantar este "rap" que ten como letra un poema de Celso Emilio Ferreiro, autor moi importante da nosa literatura que escribiu libros tan emocionantes como "Longa noite de pedra" ou "O soño sulagado".
DEITADO FRENTE AO MAR...
Lingua proletaria do meu pobo
eu faloa porque si, porque quero,
porque me gusta,
me peta e dame a gaña,
porque me sae de dentro, alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que ao pór a garabata xa non saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a a fala nai,
a fala dos avós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da linguaxe,
remo e arado, proa e rella sempre.
Eu faloa porque si, porque me gusta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
preto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingua.
Non falo prós soberbios,
non falo prós ruíns e poderosos,
non falo prós finchados,
non falo prós baleiros ,
non falo prós estupidos,
que falo prós que aguantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
prós que súan e choran
un pranto cotián de bolboretas,
de lume e vento sobre os ollos núos.
Eu non quero arredar as miñas verbas de
todo os que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, (terra miña,
berce da miña estirpe,)
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ise camiño...
